एक कथा ही गमतीची
पृथ्वीच्या निर्मितीची
विधात्याची सुंदर कृती
नाव होते तिचे सृष्टी
घेऊन गेला ग्रहांकडे तिज
कोण असावा योग्य आधार?
प्रश्न पडला त्या
कर्त्याला
जो तो म्हणे मीच थोर
ग्रह पहिला बुध बोले,
"नाते जवळचे
भास्काराशी
प्रकाशमान ती राहील नेहमी
ठेऊन द्यावी
माझ्यापाशी".
ग्रह दुसरा गुरु बोले,
"सगळ्या ग्रहात मीच
मोठा
सृष्टी द्यावी माझ्यापाशी
कधी न तिजला कुठला
तोटा".
ग्रह तिसरा बोले शनी
"माझ्या भोवती आहे
कडे
संरक्षणाची नसेल चिंता
सृष्टी द्यावी
माझ्याकडे".
ग्रह चौथा बोले मंगळ,
"लाल लाल मी आहे
सुंदर
माझ्यापाशी ठेऊन द्यावे
देणार नाही तिज कधी मी
अंतर".
प्लुटो,युरेसेन.नेप्चूनही
गर्जून सांगती आपली महती
"नव्या पिढीचे आम्ही
शिलेदार
आमच्यापाशी द्यावी सुष्टी
!"
देव पडला विचारात
काय करावे कळे ना आता
इतक्यात मधुर आवाज आला
"मी ही सांगते माझी
गाथा".
"सगळ्या ग्रहात हे
जगदिशा
मी एकटी आहे स्त्री
वात्सल्याचे वरदान मजला
नाव आहे माझे
पृथ्वी".
"धैर्य ही वसे
माझ्या ठायी
वृत्ती माझी क्षमाशील
ममता,प्रीती रुपे माझी
मायाळु मी सहनशील".
"फक्त आम्हा
स्त्रियांना तू
दिलीस देणगी मातृत्वाची
प्रेमाने मी सांभाळीन तिज
आधाराची नको काळजी".
म्हणणे पटले विधात्याला
सृष्टी वसली पृथ्वीवरती
एकमुखाने मान्य केली
-प्रियांका विकास
उज्ज्वला फडणीस.
very nice poem i liked it... :)
ReplyDeleteधन्यवाद विक्रांत
ReplyDeleteछान आहे ब्लॉग....
ReplyDeleteThanks Kedar!
Deleteब्लॉगवर स्वागत!
वाचत रहा! प्रोत्साहन मिळतं!